Günümüz düzeninde de bu ikili, görünmez ellerin uzandığı her köşede hissedilir; eğitimden medyaya, siyasetten aileye kadar her kurumda korku ve cezanın etkileri bariz şekilde yaşanır.
Korku, bir kontrol aracıdır. Toplumlar, bireyleri düzene uydurmak için onların korkularını besler. Bu korkular bazen bir devlet gücünün baskısı altında, bazen de toplumsal normların dayattığı görünmez yasalarla şekillenir. Bireyin bu normları aşması, toplumun gözünde “ceza” gerektirir. Kimi zaman bu ceza fiziksel olabilir; bir hapis cezası ya da para cezası gibi... Ancak çoğu zaman bu ceza, bireyin zihninde, kalbinde ve ruhunda derin yaralar açan daha soyut bir yaptırımdır: dışlanma, küçük görülme, ötekileştirilme.
Modern düzen, cezanın sınırlarını sadece hukuki boyutla sınırlamaz. Medya, politika, hatta sosyal ilişkiler bile birer ceza mekanizmasına dönüşmüş durumdadır. Medya, bireylere sürekli olarak “yeterince iyi” olmadıklarını fısıldar; ideal beden tipinden, başarılı bir kariyer hedefinden uzak kalan her birey, toplumun gözünde cezalandırılmayı hak eden birer "başarısız”dır. Korku burada tekrar devreye girer: İnsanlar, bu cezalardan kaçmak için kendilerini sürekli başkalarıyla kıyaslar, başkalarının onayı için yaşar ve nihayetinde özgün benliklerinden uzaklaşır. Bu, en derin boyunduruktur; kendi varlığını topluma kanıtlamak zorunda hissetmek.
Bir an için durup düşünelim: Toplumun yasaları mı bizi yönlendiriyor, yoksa toplumun korkuları mı? Eğitim sistemini ele aldığımızda, korku ve ceza döngüsü burada da etkili bir şekilde işler. Eğitim sistemi, bireyleri özgür düşünmektense belirli kalıplara göre düşünmeye zorlar. Küçük yaşlardan itibaren öğrencilere, gelecekte başarısız olma korkusu aşılanır. Bu süreçte, düşük notlar, okuldan atılma ve sosyal statü kaybı gibi ceza tehditleri, bireylerin özgün düşünme yetilerini zayıflatır ve onları sistemin birer dişlisi haline getirir.
Bu bağlamda, bir çocuğun eğitim sürecindeki aile baskısı ve geleceğe dair belirsizliklerden duyduğu korku, eğitim sisteminin amacını sorgulatır. Bir bireyin, "başarısızlık" korkusuyla sürekli bir yarışın içinde kalması ve sonunda tükenmesi, sistemin mi yoksa bireyin mi suçu? Günümüzde insanlar, yaşamlarına anlam katmaya çalışırken, başarısızlık korkusuyla yaşar hale gelmişlerdir. Bu sistem, bireylerin kendi yeteneklerini keşfetmelerine izin vermek yerine, onları bir robot gibi işlemeye zorlar. Sonuç olarak, bireyler, korkularının cezalarla somutlaştığı bir dünyada kaybolur!...
Çalışma hayatında da durum farklı değildir. Başarı ve performans ölçümleri, bireylerin yaşamlarının merkezine yerleşir. İşini kaybetme korkusu, terfi edememe korkusu, sosyal güvence kaybı... Tüm bu korkular, bireyleri sürekli bir mücadele içine sürükler. İş yerinde yeterince üretken olmayan, sistemin kurallarına tam anlamıyla uymayan bireyler cezalandırılır. Bu ceza, kimi zaman açıkça olurken kimi zaman daha gizli bir şekilde uygulanır: terfi edilmezsiniz, işten çıkarılırsınız ya da sosyal çevrenizden uzaklaştırılırsınız.
Toplumsal cezanın en belirgin ve yaygın biçimlerinden biri sosyal medya aracılığıyla kendini gösterir. Sosyal medya platformlarında, bireyler toplumsal normlarla uyumsuz bir görüş dile getirdiklerinde, çoğunluğun tepkisiyle karşılaşırlar. Bu süreçte, linç kültürü devreye girer. Farklı düşünce ve görüşlere sahip olanlar, sosyal medya üzerinden topluma aykırı bir düşünce sunduklarında hemen cezalandırılırlar. Ceza genellikle dışlanma, itibarsızlaştırma veya sözlü saldırılar şeklinde kendini gösterir. Bu durum, sosyal medyanın özgür düşünce platformu olma özelliğini kaybettirip, adeta bir ceza mekanizmasına dönüştürür.
İronik bir şekilde, özgürlüğün savunuculuğunu yapanlar bile, farklı düşüncelere sahip bireyleri linç edebilmekte; böylece, özgür düşünceyi destekleyenlerin kendileri de özgürlükten uzaklaşabilmektedir. Bu çelişki, sosyal medyanın özgürlük idealinin ne denli kırılgan olduğunu ve düşünce çeşitliliğinin nasıl kolayca bastırılabildiğini gözler önüne serer.
Siyaset dünyasında da korku ve cezanın etkileri her köşede görünür. Sistemler, kitleleri yönlendirmek için önce onları korkuya sürükler. Bir dış düşman yaratılır; bu düşman, toplumsal düzenin devamını tehdit eden bir unsur olarak lanse edilir. İnsanlar, varlıklarını bu düşmana karşı koruma güdüsüyle hareket eder ve sistemin dayattığı kurallara boyun eğer. Ceza ise burada boyut değiştirir: Sistemi sorgulamak, eleştirmek ya da alternatif bir yol aramak, cezalandırılmayı gerektiren bir suç haline gelir. Toplumsal eleştiri, ihanetle eşdeğer tutulur ve bireyler bir kez daha korku altında yaşamaya zorlanır.
Günümüz sisteminde ceza sadece bireysel değil, kolektif olarak da işler. Bir toplum, kendi içindeki farklı sesleri bastırmak için, ortak bir korku yaratır ve bu korkuyu besleyen cezalandırma mekanizmalarını devreye sokar. Farklı düşünenler, aykırı sesler ya susturulur ya da toplumdan dışlanır. Bu dışlanma, yalnızca fiziksel olarak değil; ruhsal, zihinsel ve duygusal bir sürgün olarak da yaşanır. Herkesin aynı doğrultuda düşünmesini, aynı korkularla yaşamasını isteyen bir düzenin parçası olan bireyler, bu "toplumsal ceza" mekanizmasına karşı sessiz kalmayı tercih eder.
Peki, çözüm ne? Korku ve cezanın hâkim olduğu bir dünyadan nasıl çıkarız?
Korku ve cezanın egemen olduğu bir dünyadan çıkmanın yolu, bu korkuların kökenini anlamaktan ve üzerimizdeki etkilerini sorgulamaktan geçiyor. Bu süreç, zorlu olabilir çünkü korku genellikle bizi konfor alanımıza hapsetmek ister; bu alandan çıkmak cesaret ve kararlılık gerektirir. Ancak gerçek cesaret, korkularımızı yaratıp besleyen etkenlere karşı durabilmek ve içsel potansiyelimizi keşfetmekte yatıyor.
Ceza korkusunun olmadığı bir ortamda, bireyler daha özgür bir şekilde düşünebilir, kendilerini ifade edebilir ve toplumsal normların ötesine geçebilirler. Bu özgürlük, gerçek anlamda kendimizi gerçekleştirme şansı sunar.
Günümüz dünyası, bu özgürlüğü tehdit eden bir yapıya sahip olabilir. Korku ve ceza, toplumun temel taşlarını koruyan güçlü araçlardır. Ancak, bu araçların etkisini azaltmanın yolu, toplumsal ve bireysel farkındalığı artırmaktan geçiyor. Her bireyin kendi korkularını ve sınırlarını keşfetmesi, toplumsal yapının dayandığı temelleri sorgulaması ve ceza mekanizmalarının sadece birer yanılsama olabileceğini anlaması bu sürecin temel adımlarıdır.
Farkındalık ve anlayış geliştirmek, bu engelleri aşmanın anahtarıdır. Bireyler, kendi özgünlüklerini ve potansiyellerini keşfederken, toplumsal normları ve ceza sistemlerini daha iyi anlamaya başlarlar. Böylece, daha özgür ve yaratıcı bir yaşam mümkün hale gelir.
Özgürce düşünebildiğimiz, korkulardan arınmış bir dünya umuduyla, her bireyin kendi içsel özgürlüğünü keşfetmesi ve toplumsal dönüşümün kapılarını aralaması dileğiyle...
Mutlu kalın...